iyi okumalar dilerim...
Asla, Geriye Dönme !
Cehalet mutluluktu, keşke hiç bilmeseydi... Bir sabah, tüm hafızanızı kaybetmiş olarak hiç tanımadığınız bir yerde uyandığınızı ve kendinizi aramaya çıktığınızı hayal edin. Nereye gittiğini dahi bilmediği bu yolculukta Hasan'a genç bir entelektüel olan Meltem eşlik ediyor.
18 Kasım 2015 Çarşamba
GİRİŞ
Polisiye kurgu kısa öykü türündeki bu yazımda yer alan kişilerin ve olayların gerçek kişi ve olaylarla hiç bir ilgisi yoktur.
1. BÖLÜM
Anjiyokatın takılı olduğu kolunda oluşan morluğun acısıyla uyandığında şafak sökmek üzereydi. Nerede olduğu ya da kim olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Ne zamandır uyuduğunu ya da baygın olduğunu bilmediği yatakta, bu zaman zarfında uyuşan kaslarının az sonra karıncalanacağını ve hareket etmesine izin vermeyeceğini fark ederek yavaş yavaş kalkmaya yeltendi. Ancak bir anda gözleri karararak tekrar uykuya, baygınlık haline teslim oldu.
Tekrar uyandığında havanın yine karanlık olması çok da fazla baygın kalmadığını düşündürdü. Oysa güneş batmak üzereydi ve ilk uyanışının üzerinden neredeyse 14 saat geçmişti. Bu kez kalkmayı denemedi, başını hareket ettirmeden gözlerini çevirebildiği kadar döndürerek anjiyokatın bağlı olduğu hortumu takip etti. Hortumun ucunda birbirine seri olarak bağlanmış 12 serum şişesi saydı. 11 şişenin boşalmış olduğunu sonuncusunun ise neredeyse yarısına geldiğini gördü. Serumları kim dizdi ise onun hayatta kalmasını önemsiyor olmalıydı. Tavandan başlayan her şişe bir diğerinden daha aşağıya bağlanmak suretiyle en üsttekinden en alttakine doğru bitmesi planlanmış olmalı diye geçirdi aklından. Ve aynı anda vücudu ne kadar pelte halde ise zihninin ise bunun tam aksine çok açık olduğunu fark etti. Ama hala hiç bir şey hatırlamıyordu. En üstteki serum şişesine saplanmış şırıngayı ve sonrasında birer şişe atlanarak her iki şişede bir saplı şırınga ile dozu önceden ayarlanmış bir sıvının vücuduna serum ile birlikte gönderildiğini görünce ürktü. Organ mafyasının eline düşmüş olabileceği fikrine kapılıp panikle elini böbreklerinin olması gereken alt sırt bölgesinde dolaştırdı. Vücudunda dikiş izi ya da benzer bir cerrahi müdahale olmadığını fark ederek derin bir nefes aldı. Başını yavaşça sağa ve sola çevirdi. Orta halli bir yatak odasında olduğunu, bir yatak ve bir şifonyerden başka bir eşyanın bulunmadığını görebildi. Perdeler sıkıca kapanmıştı ama çok kalın olmadığından içeri ışık geçiriyordu. Güneşin doğuş ve batışının farkında olmak beden biyolojik saatinin bozulmasına engel olmuş olmalıydı. Yavaşça bacaklarını hareket ettirirken hafif bir acıyla cinsel organına bağlı birşeyin olduğunu hissetti. Bunun bir sonda olduğuna emindi, fakat bu kadar çok medikal bilgiye nasıl sahip olabildiğini anlayamıyordu. “Acaba bir doktor muyum?” diye konuştu kendi kendiyle. Sesi bile kendine yabancı geliyordu.
Sondayı ve anjiyokatı çıkarıp yatakta doğrulması yaklaşık bir saatini almıştı. Midesi bulanıyor, başı çatlayacakmış gibi ağrıyordu. Yatakta oturma pozisyonuna geçtiğinde şifonyerin üzerinde, uzun süreli nekahat dönemi sonrası düşen kan şekeri için kesinlikle ihtiyacı olacağını önceden kestiren biri tarafından bırakılmış olduğunu düşündüğü çikolatalı keki ve bir kutu ağrı kesiciyi gördü. Kekin kan şekerini hızla yükseltmesi için bilinçli olarak seçildiği belliydi. Bunu her kim düşünmüş ise başının da şiddetle ağrıyacağını önceden kestirmiş olmalıydı. Midesi kabul etmese de zorlayarak keki yedi ve yaklaşık yarım litre su içti. Bir süre hayatı boyunca nefret ettiği bu hazır gıdanın kanına karışmasını bekledi ve hemen ardından yoksunluk çeken müptela gibi elleri titreyerek iki ağrı kesiciyi mideye indirdi. Tekrar uzanıp ağrı kesicinin işini yapmasını beklemeye başladı.
Yarım saat boyunca tavandaki şekillerden nesneler üretmeye çalıştı. Düşüncelerini dağıtarak baş ağrısını unutmak istiyordu. Neyseki ağrı kesici işinin ehliydi. Baş ağrısının hafiflemesi yarım saati bulmamıştı.
Tekrar yatakta doğruldu. Etrafını kolaçan ederken görüşünün netleştiğini anladığı o anda duvarda ispirtolu kalemle yazılmış yazının şokunu yaşıyordu.
“asla geriye dönme !!! “
“Allah kahretsin” dedi hafifçe bağırarak. “Beni buraya kim tıktı, bana bunları kim yaptıysa Allah onu kahretsin”. Sinirlenecek kadar enerji toplamıştı ancak bu sinirinin ona pahalıya patlayabileceğini fark edip susması biraz zaman aldı. Diğer odada her kim var ise uyandığını anlamış olmalıydı. Hemen önlem aldı. Odada elle tutulabilir ve kendini savunmak için kullanılabilir en büyük şey az önce yarısını içmiş olduğu cam su şişesiydi. Gerekirse duvarda onu parçalayıp bir bıçak gibi kullanabileceğini akıl ederek şişeyi kavradı. Usul adımlarla odanın kapısına doğru yöneldi. Kapının kolunu tuttuğunda kilitli olduğundan neredeyse emindi. Ama kapının açıldığını şaşkınlık içinde gördü. Belki de sürekli bir nöbetçi evin içinde uyanmasını bekliyordu. Uyandığını duymamış ise farketmemeleri için ışığı yakmaktan vaz geçti. Zaten gözleri loş ışığa çoktan alışmıştı. Elindeki şişeyi kırma fikrini de erteledi. Düşmanı tespit etmeden önce, ses çıkarmamak daha akıllıcaydı. Kapıyı araladı ve hole büyük bir sessizlik içinde girdi. Kısa bir hol dış kapıya ve dış kapının hemen yanında yer alan kapısı kapalı bir diğer odaya açılıyordu. Holün, kendi bulunduğu tarafında bir banyo bulunmaktaydı. Eğer bu oda kapısı başka bir hole açılmıyor ise ev açık mutfaklı 1 oda bir salon küçük bir ev olmalıydı. Ülkede son on yılda türemiş site tipi çirkin yapılaşmanın en karlı yatırımı olarak görülen küçük evlerden birindeydi.
Önce, hızlıca banyoyu kontrol etmeli diye düşündü, arkasından gelecek bir tehdidi bertaraf edebilmeliydi. Hafif aralık olan banyo kapısından usulca içeriye süzüldü ve dinledi. Ses gelmiyordu. Ayna da belli belirsiz sulietini görünce irkildi. O an merakı tüm korkularının ve endişelerinin önüne geçmişti. Bir adım geri giderek lambayı yaktı. Ve yaklaşık 2 dakika boyunca aynada gördüğü yüzü inceledi. “Allah kahretsin ! kimim ben?”
Ayna da yansıyan yüzü daha önce hiç görmediğine yemin edebilirdi. Ne gözleri, ne burnu, ne mimikleri hiç biri tanıdık değildi. Sanki yeni bir beden içinde uyanmış gibi hissediyordu kendini.
Elindeki şişeyi yavaşça yere bıraktı. Yüzüne, burnuna, saçlarına dokunmaya başladı. Hiçbiri tanıdık değildi tanıdık olmamasına da, görmesi gereken yüz nasıl birşeydi bunu da bilmiyordu. Ama bu gördüğünün olmaması gerektiğine nerdeyse emindi. Gözlerinin etrafında, elmacık kemiklerinde ve çene kısmında belli belirsiz morluklar vardı. “Sıkı bir dayak yemiş olmalıyım” diye fısıldadı. Belki de sorgu sırasında kafasına aldığı bir darbe sonucu hafızasını yitirmiş, adli kayıtlara yansımaması için tedavi edilmek üzere buraya getirilmişti. “Evet kesinlikle böyle” diye sesli düşündü. Uyandığından bu yana konuşma isteği duyduğunu hissetti. Oysa içerideki ya da dış kapı önündeki adam ya da adamların uyandığını bilmemeleri gerekiyordu. “sessiz ol be adam !” dedi kendi bile duymayacağı şekilde. Motive olmalı, tüm dikkatini toplamalıydı. Buradan canlı çıkmanın tek yolunun bu olduğunu düşünüyordu. Beni yaşatmaya çabalamış olsalar bile, bunun mutlaka bir amacı vardır ve işleri bittiğinde benden kurtulmak isteyeceklerdir diye geçirdi içinden. Bütün soruların cevabını bulmadan ölememeliydi.
Holde yavaşça ilerleyerek kapalı kapının ardında ne olduğunu görmeyi istedi. Başına gelenlerin intikamını alma hırsıyla elindeki şişeyi sıktı. Dış kapının hemen karşısında bir gömme dolap olduğunu gördü. Ancak içinde ne olduğuna bakmak için doğru zaman değildi. Kapalı oda kapısının önünde usulca içeriyi dinledi. buzdolabı moturu sesine benzeyen mekanik ses dışında bir ses olmadığına emin oldu. Sanırım tamamen boş ya da içerdeki adam gerçekten sessiz olmayı biliyor diye düşündü. Sonra birden dış kapıya yöneldi. Kapı gözünden dışarıyı kolaçan etti. Onu dış kapıya yönlendiren şey kapının dışından gelen sesti. Karşı kapıda bir kadın 3-4 yaşlarındaki çocuğu ile eve girmeye hazırlanıyordu. Normal bir apartman dairesinde olduğu ve kapının önünde bekleyen bir nöbetçinin bulunmadığına emin olarak aklında kalan son iki ihtimali gözden geçirdi. Birincisi kapalı kapı ardındaki odada olması muhtemel kişi ya da apartman dış kapısı önünde arabada bekleyen bir nöbetçi.
Az önce dinlediği kapıyı hızla açıp içeri girmek ile yavaşça ve sessizce girmek arasında kararsız kaldığı yaklaşık 30 saniyenin ardından usulca kapıyı açarak odaya daldı. Burası evin salonuydu ve salonun 2 duvarına yaslanmış bir köşe koltuk takımı, bir orta sehpa, tv ünitesi üzerinde 32inc boyutlarında bir televizyon, mutfak tarafında mini bir buzdolabı ve tezgahın üzerinde marketten yapılmış alışverişe ait torbalar dışında olağanüstü hiç bir şeyin bulunmadığını gördü. Gündelik olarak kullanılmayan, çok az eşya ile donatılmış ve bu tarz işler için kullanıldığına emin olduğu bir evde bulunduğuna kanaat ederek mutfak lavabosuna doğru yaklaşıp yakın zamanda kullanılmış kirli tabak, bardak gibi bir şeyler olup olmadığını kontrol etti. Lavabo boş, buzdolabında ise hazır gıdalar ve içecekler dışında hiçbir şey yoktu.
“saçma” dedi kendini de korkutan bir ses tonuyla. “Bu bir düzmece, Birileri benim bu evde yaşadığım yalanına inanmam için elinden geleni yapmış ama tam bir saçmalık.”
Pencereden baktığında, kapalı bir site içinde olduğu için kapıda bekleyen bir arabanın bulunmadığına kanaat ettikten sonra koşar adımlarla holdeki gömme dolaba gitti. Tek başına olduğuna ikna olduğu evde artık sessiz olmanın manasız olduğunu düşünerek sürgü kapağını sinirle, çarparcasına açtı. Umutsuz gözlerle dolabın içini inceliyordu. 3-5 gömlek, 2 takım elbise, bir spor ceket orta boy bir valiz, 2 çift ayakkabı ile karşılaşınca dolabın diğer kapısını açmak için elini uzattı. Bir şey bulamayacağından emin olsa da merakı kalp atışlarını yükseltmeye yetiyordu. Dolap kapağı tamamen açıldığında “bingo” dedi kurnazca gülümseyerek.
Pencereden baktığında, kapalı bir site içinde olduğu için kapıda bekleyen bir arabanın bulunmadığına kanaat ettikten sonra koşar adımlarla holdeki gömme dolaba gitti. Tek başına olduğuna ikna olduğu evde artık sessiz olmanın manasız olduğunu düşünerek sürgü kapağını sinirle, çarparcasına açtı. Umutsuz gözlerle dolabın içini inceliyordu. 3-5 gömlek, 2 takım elbise, bir spor ceket orta boy bir valiz, 2 çift ayakkabı ile karşılaşınca dolabın diğer kapısını açmak için elini uzattı. Bir şey bulamayacağından emin olsa da merakı kalp atışlarını yükseltmeye yetiyordu. Dolap kapağı tamamen açıldığında “bingo” dedi kurnazca gülümseyerek.
2. BÖLÜM
Walther marka 9 mm tam otomatik silah, ağzı açık bir zarf içine konulmuş pasaport ve kimlik, başka bir zarf içinde 50 bin TL nakit para ve bir banka kasası anahtarı, son olarak ağzı yapıştırılmış bir diğer zarfın içinde kendisine ithafen yazılmış olduğunu düşündüğü bir mektup. Bütün buldukları bunlardı ancak bu envanterden kafasındaki sorularının büyük bölümüne ilişkin cevaplar bulacağına inanmak istiyordu. Silah, bele takılan cinste bir kılıfın içine yerleştirilmiş ve şarjörü tam olarak doldurulmuştu. Pasaport ve kimliği incelemeyi ertelemiş, içinde mektup olduğunu düşündüğü zarfı bir harfinin zarar görmemesine özen göstererek açmıştı.
“asla geriye dönme, yeni bir hayat kur kendine, sorma, soruşturma, yalnızca yaşa. Hep evlenmek ve çocuk sahibi olmak isterdin. Bunun için yeterli zamanın ve kiralık banka kasasında hiç çalışmadan yaşamanı sürdürmeye yetecek miktarda paran var. Bugünün, yeniden doğduğun ‘doğum günün’ olduğunu farzet. Çok ta yalan sayılmaz. Bugün yeniden başla hayata bir ev, bir araba al. Şuan içinde bulunduğun evin 1 yıllık kirası peşin ödendi ancak yeni bir ev alınca anahtarı kapıcıya teslim et ve kişisel eşyalarını alarak burayı terket, silahı her zaman ulaşabileceğin ama göz önünde olmayan bir yerde tut (kim bilir belki ihtiyacın olur). Kendine bir hikaye uydur. Geçmişine dair hiç kimseyle konuşma. Muhtemelen bir şey hatırlamadığın için bu senin için çok ta zor olmayacak. Hep ege bölgesinde İzmir de ya da Aydın da yaşamak isterdim. Şehir değiştirmek yeni bir başlangıç yapmak için iyi bir fikir olabilir. Ve unutmadan kızım olursa ona Hazal adını ver. Eski yaşamından yeni yaşamıma bol şanslar diliyorum. Ardına bakma, dünü düşünme, bugünü ve yarını yaşa, mutlu ve huzurlu ol…
Sevgiler
11.06.2014
El yazısı ile yazılmış notu koltuğun üzerine bırakıp hızla mutfağa geçip, mutfak dolaplarını karıştırmaya başladı. Çekmeceleri açıp kapıyor bir şey arıyordu. Aradığını buzdolabının üzerinde buldu.
Buzdolabına mıknatıs ile tutturulmuş not defteri ve kağıdı alarak koltuğa geri döndü. Ve okuduğu ilk cümleyi aynen yazmaya başladı.
“kahretsin” dedi, bir kriminal inceleme yapılmalıydı ancak çıplak gözle bile yazının kendi el yazısı olduğu açıkça görülüyordu.
Kimlik ve pasaportun bulunduğu zarfı aldı eline, en azından az sonra kendi adımı soy adımı öğrenebileceğim diye düşündü. Zarfı açıp önce kimliğe baktı, isim hanesinde “Hasan Kaya” yazıyordu, doğum yeri İstanbul, Doğum tarihi 03 Şubat 1969. Kimliğin tersini çevirdiğinde Nüfusa kayıtlı olduğu yer Beşiktaş, Hisarönü Mahallesi yazdığını gördü ve “Doğma büyüme İstanbulluymuşum !demek “ diye fısıldadı burnundan nefes verirken acı acı gülümseyerek. Gerçek olmadığına emin olduğu kimliği elinden fırlatıp attı. Sonra birden bir şey geldi aklına ve kimliği attığı yerden tekrar eline alıp veriliş tarihine bakmayı akıl etti: 04/06/2014, Veriliş nedeni: Yenileme.
“hah !” dedi “kesinlikle sahte”.
Kendi kendine yazmış olduğu mektupta atılan tarihten nerdeyse bir hafta önce yeni bir kimlik çıkarma fikri çok inandırıcı gelmemişti. “yeni hayat için yeni kimlik he…ne ilginç tesadüf !”
Hemen zarfın içinden pasaportu çıkarıp, veriliş tarihine baktı. Ama bu sefer emin olamayarak kafası daha da karıştı. Pasaportun veriliş tarihi 02 Kasım 2013 ‘tü. Ve pasaportta yazan tüm bilgiler kimlik ile aynıydı. Sahte kimlik fikri çürümeye başlamıştı.
“siktir” diyerek fırlattı pasaportu. Çok küfür eden bi adam mıydı ? bilmiyordu ama küfretmek gelmişti içinden. Elinde bir tek sahte kimlik ipucu var iken, pasaportun veriliş tarihi kısa bir sürede çürütmüştü bunu.
Dolaba doğru gitti, kapağını açtı ve içecek bir şeyler baktı. Ne sevdiğini bile bilmiyordu. Eli, % 100 elmadan üretildiği iddiasında bulunan meyve suyuna uzandı. Cinle güzel gider diye geçirdi içinden. Sonra alkol içen birimiydim acaba düşüncesiyle kıkırdadı.
“Ne boktan bi durum. İçki içen biri miyim? Yoksa dindar biri mi? Sağ görüşlü ya da bir sosyal demokrat? Takım tutar mıydım? Araba al demişim ya kendime acaba araba kullanmayı biliyor muyum, bir ehliyetim var mı? “
Meyve suyu kutusunu kaldırdı ve kutunun üstünde yazanları okumaya başladı. Ne arıyorum acaba diye düşünürken son kullanma tarihi ve üretim tarihi yazan bölümleri okudu. Eğer 2014 yılında isek daha varmış diye geçirdi aklından. Sonra birden elindekini tezgah üzerine bırakarak uçan adımlarla sehpa üzerine fırlatmış olduğu pasaportu aldı eline.
3. BÖLÜM
Pasaportun en son sayfasından başlayarak giriş ve çıkış yaptığı ülkelerin
kaydını arıyordu. Ama ne yazık ki sadece iki kaşe gördü. Çıkış United States of
America Çıkış tarihi 03 haziran 2014. Giriş Türkiye Cumhuriyeti, giriş tarihi
04 Haziran 2014.
Mektubu
yazmış ya da imzalamış olduğu tarihten sadece 8 gün önce ve sadece Amerikadan
çıkış-Türkiyeye Giriş yapmıştı. Ve amerikaya giriş tarihi yoktu. En azından bu
pasaport üzerinde böyle yazıyordu.
Son iki
saat içinde yaşadıkları, öğrendikleri aslında daha doğrusu öğrenemedikleri
zihnini ve bedenini fena halde yormuştu. Önünde durduğu tekel büfesinden ufak
şişe cin alırken “içermiyim içmezmiyim bilmiyorum? İçmiyorsam da az sonra
başlayabilirim” diye gülümseyerek konuştu büfenin camına akseden yüzüyle.
“bana
mı dedin abi” büfeci içkiyi poşetlerken ne dediğini anlamamıştı.
“Yok” dedi hasan “sana demedim, öyle sesli düşünüyordum”
“sesli
mi düşünüyordun? Abi biz sessiz bile düşünemiyoruz?” diye
kıkırdadı büfeci.
Muhabbeti uzatmak istiyordu Hasan ama ne konuşacağını bile bilmiyordu “bugün
günlerden ne?” diyebildi. “Pazar” dedi
büfeci. “Tabi ya” dedi Hasan. Önünde duran gazeteleri
görmemiş olmalıydı. Hemen rastgele birini seçti. Günlerden Pazar, Aylardan
hazirandı. Ve Haziranın 16. günü.
Aslında büfeciyle muhabbete hazır başlamışken nerede olduğunu
sorması da gerekirdi ama alay konusu olmak ve dahası dikkat çekmek
istememişti.
Eve
döndüğünde buzdolabıdan yiyecek bir şeyler çıkardı. Alkol öncesinde midesine
birş eylerin girmesinin iyi olacağını düşünüyordu. birkaç lokma atıştırdıktan
sonra köşe koltuğun en ucuna oturarak elindeki üçte biri cin üçte ikisi elma
suyundan oluşan içkisini yudumlamaya başladı. Sehpanın üzerinde duran not
defterini alarak uyandığından bu yana edindiği tüm bilgileri gözden geçirmek için
alt alta yazmaya başladı.
3 Haziran da Amerikadan çıkış yapıyorum, 4 haziran günü ülkeye giriyorum. Tarih farkına bakılırsa uçağa en
erken öğleden sonra binmiş olmalıyım. Sonra aynı gün kimliğimi yeniliyorum.
Duruma bakılırsa jetlag den çok etkilenmemişe benziyorum. Bundan 7 gün sonrasına yani 11
haziran gününe imza atmış olduğum mektubu yazıyorum ve bundan da 5 gün
sonra yani 16 haziranda bomboş bir
beyin ile nerde olduğumu bilmediğim bir şekilde uyanıyorum.
“Çok güzel ya !” derken kahkaha
attı. “ne çok şey biliyorum”
İçki
dolu bardağından son yudumu aldı. Ayaklarını orta sehpaya uzatıp kafasını
geriye yasladı. Gözleri ağırlaşmaya başlamıştı. sanırım alkol kana karışmaya
başladı diye geçirdi içinden. Ayağa kalktığında hafifçe sendelediğini hissetti.
“demek çok içen biri değilim” dedi hafifçe gülümseyerek. Holdeki dolaptan
silahı aldı, mekanizmayı kurdu ve emniyetini kapattı. 5 gündür yattığını
düşündüğü odaya geçti. Böyle boş boş düşünerek sabahlamanın bi anlamı
olmayacağına kanaat ederek uyumayı planladı. Yatağın alt tarafında bir ıslaklık
hissetti. Eliyle karanlıkta yoklayınca anjiyokatın ucundan çıkardığı hortumu buraya atmış olduğunu,
ancak serumu kapatmadığını anladı. “bir bu eksikti” diye sitem etti kaderine.
Kalkıp ışığı açtı ve tam serumu kapatacakken gözü şişelerin üzerinde kalemle
çizilmiş zaman skalasına takıldı.
4. BÖLÜM
“Demek
yaklaşık 5 gündür serum alıyorum” dedi kendi kendine. Serum şişelerinin üzerine
günler işaretlenmişti. Bunun ne önemi vardı bilmiyordu ama mektupta yazan tarih
ile uykuda geçirdiği zaman içerisinde vücuduna bağlı olan serumların bitiş
süreleri tutarlı görünüyordu.
Çarşafın ıslanan kısmını kıvırıp, uykunun bir
an önce kendini teslim almasını beklemeye başladı. Aynı şeyleri düşünüp durmak
canını fena halde sıkıyordu.
Sabah ezanının sesiyle açtı
gözlerini. İçinin bir anda, tuhaf şekilde huzurlu olduğunu hissetti. Anlam
veremediği bu duruma aldırmayarak dünkü sinirli ruh haline hızlı bir geçiş
yaptı. Tekrar gözlerini kapadı. Yeniden uyandığında saat 9 a geliyordu. “bir
plan yapmalıyım” dedi kendi kendine. Bir duş alıp, evden çıkmayı, etrafta
amaçsızsa bir süre dolaşıp kendini tanıyan birine rastlamayı umut ediyordu.
Apartman kapısından çıktığında
taze biçilmiş çimen kokusu doldu burnuna. Yönetim iyi çalışıyor diye geçirdi
içinden. Sitenin çıkışına doğru yöneldi. Kapıdaki güvenlik görevlisi ile kısa
bir sohbet etti. Şansına adam 3 gün önce bu sitede görev başlamıştı ama gece
vardiyasına gelecek arkadaşının daha eski olduğunu söylemişti. Akşam sekiz de
görevi teslim alacaktı gece vardiyasındaki güvenlik görevlisi. Bu tarz
sitelerin güvenliği, özel güvenlik şirketlerince sağlanıyordu ve bu nedenle
personel sürekli değişiyor demişti güvenlik görevlisi. Sitenin tam ortasında
yer alan havuzların etrafında bir tur attı. Havuz kenarındaki kafede bir kahve
içti. Bir sürü yüz görmüştü. Ancak hiçbiri ona tanıyan gözlerle bakmamıştı.
Kimisi soğuk bir selam vermiş, kimisi kafasıyla hafifçe selamlamış ya da
görmezden gelmişti. Daha fazla vakit harcamanın anlamı yok diye içinden geçirirken
masaya 20 lira bırakıp para üstünü beklemeden kalktı. Hangi şehrin hangi
semtinde olduğunu bile bilmiyordu. Birilerine sormayı planladı ama bu durumu
nasıl açıklayacağını bilemediğinden vaz geçti. Kafası bu sorularla dolu dalgın
bir şekilde yürürken yaşından beklenmeyen bir yetişkinlikle günaydın diyen 3-4
yaşlarındaki çocuğun selamıyla irkildi. Önceki gün kapı deliğinden gördüğü
kadının yanındaki çocuk olmalı bu diye düşündü sevinç içinde.
“Günaydın delikanlı nasılsın”
“günaydın hasan bey ben iyiyim
siz nasılsınız”
Çocukların yetişkin gibi davranmaları hep iğreti gelmişti
Hasan’a ama şimdi bunu dert edecek zaman değildi.
“ben de
iyiyim, neler yapıyorsun” diyerek sözü yine ona bıraktı. Kendi ile ilgili bir
şeyler duyabilme ihtimali heyecanlandırmıştı.
“aslında
size kızgınım, Beşiktaş Dem ba ‘yı transfer ediyor demiştiniz 1 haftadır
haberleri seyrediyorum kimse bundan bahsetmiyor babama da sordum o futbolla pek
ilgilenmez ama gazetelerde böyle bir şey yazmıyor dedi”
“bende
biryerden duymuştum, sanırım beni de aldattılar” diye geçiştirmek istedi hasan,
amacı konuyu başka yerlere çekebilmekti.
“ee
okula gitmedin mi bugün”
“hasan
bey ben daha 5 yaşındayım, okula bu sene başlıycam. Ama annemle babam hangi
okula gönderecekleri konusunda hala tartışıyorlar. Annem beylikdüzündeki tabiat
kolejine başlatalım diyor babamda bu sene işlerimiz çok iyi değil devlet
okuluna başlasın seneye düşünürüz diye kestirip atıyor. Ama bana sorarsanız
kolej daha iyi tabiki”
“bu
kolej buraya yakın mı nasıl gidip geleceksin” bu soruyu sorarken amacı tam
olarak nerde olduğunu bulmaktı hasan’ın.
“biraz
uzakmış, esenyurttaki kolejleri de annem beğenmiyor yakın ama iyi değil diyor”
Taşlar yerine oturmaya başlamıştı. Esenyurttaki onlarca
siteden birindeyim dedi. Artık nerde olduğunu biliyordu.
“biz
seninle ne zaman tanıştık, hatırlıyor musun?” hasanın amacı mümkün olduğunca
çok bilgi almaktı ufaklıktan.
“bilmem
hala günleri şaşıyorum annem okula başlayınca öğrenirsin dedi ama ben sizi
ikinci kez görüyorum. Asansörde karşılaşmıştık, bana hangi takımlısın dediniz
ya o işte ilk tanışmamızdı. sonra bi daha görmedim sizi.”
Çocuğun
zihnindeki hatıra bu kadar taze ise çok kısa bir zaman önce olmalı dedi
içinden. Oğlanın saçlarını sevip “şimdi gitmeliyim, inşallah demba gelir kartala
o zaman hasan amcam demişti dersin”
“inşallah” diye içini çekti
oğlan.
Havanın
kapatma ihtimaline karşı eve çıkıp ceketi almalıyım diye düşündü. Kapıyı açıp
eve girerken “eee şimdi ne halt edeceksin Hasan” diye söyleniyordu kendi
kendine.
Ceketi
dolaptan aldığı esnada, alt rafta yer alan valiz dikkatini çekti. Fermuarını
açtığında içinde iç çamaşırı ve birkaç spor kıyafet olduğunu gördü. Belki bu
evde yaşıyordum ama kesinlikle kısa bir süre önce taşınmış olmalıyım dedi kendi
kendine. Çünkü bu kadar az kıyafet ile ancak birkaç gün idare edilebilirdi.
Fermuarı kapatıp valizi yerine yerleştirirken hava alanlarında bagaja
yapıştırılan etiketin bir parçasının valiz üzerinde olduğunu fark etti. Çok
küçük bir parçaydı ama kalan parçadaki baskı renklerinden ve yarım yamalak
logodan bunun Türk Hava yollarına ait olduğunu anlamak mümkündü. “demek THY
uçağı ile geldim” dedi yeni bir ip ucu yakalamanın heyecanıyla.
5. BÖLÜM
Taksimetrede yazan tutarı
öderken, taksicinin yüzündeki mutluluğu farketti. Güvenlik görevlisinin telefon
ile istediği taksi birkaç dakikada site kapısında belirmişti. Öncesinde nereye
gideceği hakkında hiçbir fikri yoktu. Bir gsm bayiine uğrayıp yeni nesil bir
akıllı telefon ile ön ödemeli hat almaya karar verdi. Taksici, Hasan’ı en yakındaki
alışveriş merkezine götürmüş ve o gelene kadar otoparkta beklemişti. Tabi bu
beklemenin maliyetini Hasan önceden ödemiş, bir 100 lirayı ortadan yırtarak
gelene kadar beklemesini garanti altına almıştı. Taksici çok film seyrediyor bu
adam diye aklından geçirmiş, ancak yarım parayı almamazlık ta etmemişti. Hattın açılması 15 dakika kadar sürmüş, bu
süreyi duble espresso içerek geçirmişti. Hasanın kendi hakkında emin olduğu çok
az şey vardı ancak bunlardan biri kesinlikle kahve sevdiği idi. Hattı açılır
açılmaz arama motorundan THY bayilerini
aratmıştı. Yüzlerce sonuç arasından ilk gözüne çarpan taksimdeki bayiydi.
Kapalı garajda bekleyen taksiye binip taksime gidiyoruz komutunu verdiğinde
mesafenin uzun oluşu taksi şöfürüne yevmiyeyi kurtardık sevinci yaşatmıştı. Yol
boyunca taksicinin oy verdiği partiyi, bu partinin başlardaki gibi olmadığını,
çok değiştiğini seneye yapılacak seçimde başka bir partiye oy vereceğini
dinledi. Ama gözü hep yollardaydı. Bir yandan da yeni aldığı telefonu
kurcalıyordu. Ön kamerasından kendi
fotoğrağını çekip, uzun uzun inceledi. Hala çok yabancı gelen bu yüze
alışması zaman alacağa benziyordu. Yüzünden bir şey çıkmayacağına emin olunca
ilgisini yeniden yola çevirdi. E5 ten mi çevre yolundan mı gidelim sorusuna
nedense E5 cevabı vermişti. İkisi arasındaki farkı anımsamıyordu ama e5 in iyi
bir tercih olduğunu düşünüyordu. Camdan izlediği yol kenarlarında tanıdık bir
bina, tanıdık mekanlar arıyordu hafızasında bir anının canlanması umuduyla.
Ancak küçük çekmecedeki e5 cepheli bir iki resturant dışında daha önce
gördüğünü düşündüğü hiçbir binaya rastlamadı. Ki onlar hakkında da çok emin
olamadı. Taksime giriş zor olmuştu, taksici buraların çok değiştiğini, yolları
berbat ettiklerini her yerin şantiyeye çevrildiğini anlatıyordu THY acentesinin
önüne park ederken. Hakikaten her yer beton yığını diye hak verdi Hasan, parayı
verip hayırlı işler diledi.
Acentenin kapısından girerken ne
soracağı konusunda pek bi fikri yoktu. Yol boyunca da bunu düşünmekten
özellikle uzak tuttu kendini. Son anda karar vermenin daha iyi olacağını
düşünüyordu ama bu fikrin Ortadoğu halklarına özel, tembel ötelemesi olduğunu
da inkar etmiyordu. Kapıdan girdiğinde tüm bankoların dolu olduğunu gördü.
Yalnızca en uzaktakinin önünde bir kişi vardı. İşte aynı tembellik diye geçirdi
içinden. Hep en yakındakini tercih eder iki adım atmamak için 10 dakika fazla
beklemeyi göze alırdı bu millet. Bankoya en yakın bekleme koltuğuna oturdu.
Cebinden telefonu tekrar
çıkararak yeniden fotoğraftaki yüzünü inceleme başladı. Bir terslik olduğundan
emindi. Ama neydi hiçbir fikri yoktu. Bankodaki müşteri çokta memnun olmayan
ses tonu ve asık bir surat ile görevliye veda ederken Hasan hızlıca yerinden
kalkıp hostes havası verilmiş satış görevlisinin karşısındaki sandalyeye oturmuştu.
Söze nasıl başlayacağını bilemedi; “sizin de işiniz zor tabi” giriş için çok
klişe bir cümle seçtiğinden haberi yoktu.
“herkezi memnun edemiyoruz, oysa
defalarca söyleniyor promosyonlu biletlerde iade ve iptal işlemi
yapılamayacağı, bunları tekrar tekrar anlatmaktan bıkıyor insan”
“Haklısınız, eğitimsizlik mi
dikkatsizlik mi her nedense olaylara çok hakim olamıyoruz sanırım” Hasan
karşındakine hak vererek iyi bir giriş yaptığını düşünüyordu.
“inanır mısınız başka bir
havayolu şirketinden aldığı biletin tarihini değiştirmek için her gün 10 larca
insan geliyor, dakikalarca boşu boşuna bekliyorlar sonra da ‘aaa burası THY
mıydı?’ diyip utanç içinde kaçıyorlar”
Hafif bir tebessüme eşlik eden
baş hareketi ile onayladı Hasan. “Tabela okumaktan bile aciziz”
Artık görevlide gülümsüyordu, iyi
bir başlangıç diye geçirdi aklından, tam konuyu biraz daha uzatmaya
niyetlenmişti ki satış temsilcisi “size nasıl yardımcı olabilirim” diyerek daha
erken davrandı. Hasan beklenmedik
şekilde konuya girmesi gerektiğini farkedince küçük bir affalama dönemi
geçirdi. “bilet iptali ya da değişimi için gelmedim” görevli mecburi bir
gülümse attı artık konuya kesinlikle girmeliydi “ben küçük bir kaza geçirdim ve
hafızamı kaybettim” satış temsilcisinin yüzü bir anda ciddileşti “çok üzüldüm,
geçmiş olsun” hasan doğru yolda olduğunu anladı
“yakın zaman önce amerikadan türkiyeye THY uçağı ile yolculuk yaptığımı
farkettim” Satış temsilcisinin yüzü ciddiyetten soru işaretine doğru kaydığını
görünce “pasaportumdaki giriş çıkış kaşelerine bakınca gördüm bunu” iyi
toparladım dedi içinden kısa bir bekleme anının kadının merakını arttıracağını
ve daha fazla yardımcı olmasına neden olacağını ümit ediyordu.
“anlıyorum” dedi görevli, “sizden
ricam bileti nerden aldığım, hangi havalimanından hangi uçuş ile ülkeye
döndüğüm ve daha da önemlisi Türkiye’den amerikaya THY ile gitmiş olmalıyım,
eğer bulabilirseniz hangi tarihte ülkeden çıkış yapmış olduğum konusunda bana
bilgi verirseniz, İnanın benim için çok önemli”
Kadının yüzünden yardımcı olacağını
kestirebilmişti, satış görevlisi önce gülümsedi ve tekrar geçmiş olsun
dileklerini iletti ancak bu tür bilgiyi yalnızca ilgilisine verebileceklerini
ifade ederek Hasan’dan kimlik belgesini istedi. İyi ki yanıma almışım diye
geçirdi aklından. Çünkü bu kimliğin kendine ait olmadığına inanıyordu ve dahası
bu kimliğin sahte olduğuna. İnşallah sahte olduğunu görevli farketmez diye
içinden geçirirken kimliğini uzattı.
Klavye tuşlarından çıkan
seslerdeki melodiyi dinleyip sakin kalmaya çalışıyordu. “buldum sanırım” görevli yardımcı olabilmenin
sevinciyle söylemişti bunu. Hasanın heyecanı iyice artıyordu.
“3 haziran günü Boston ‘dan Newyork aktarmalı olarak
İstanbul yeşilköye uçmuşsunuz” Bu uçmak fiili hep garip gelmişti hasana. “peki
bileti nerden ve ne zaman aldığım bilgisi mevcut mu?” bu sorunun cevabı
gerçekten önemliydi. Görevli önce tereddüt etti “bu bilgiyi sizle paylaşmam
için sanırım süpervizörümden onay almalıyım” görevli hızla kalktı ve arka
taraftaki koridorda kayboldu. Hasan bir an bilgisayara doğru eğilip ekranda
yazanları okumayı düşündü. Sonra daha öğrenmesi gerekenler olduğunu hatırlayıp
bu riski almak istemedi. Görevli koridorun ucunda belirdiğinde “iyi tercih”
dedi içinden.
Görevli,
aslında bu bilgileri paylaşmasının doğru olmadığını ancak Hasanın özel durumu
nedeniyle bir kereye mahsus bu kuralı çiğneyebileceğini söylerken Hasan aman
nede hayır sever bir hanımefendi diye alay etti içinden.
“Bileti 3 ocak 2014 günü Bakırköy
bayimizden almışsınız.” Hasan
vücudundaki tüm adrenalinin kana karıştığını hissetti. Bu çok önemli bir
bilgiydi çünkü bilet Türkiye’den alınmış ise Türkiye’den Amerikaya gittiği
kesinleşmiş olacaktı. “Bu, amerikadan 3 Hazirndaki yurda dönüş uçak biletim,
eminsiniz değil mi?”
“emin olmasam söylemezdim inanın
bana, bu bilgileri paylaşmam bile sakıncalı” görevlinin sesi tehditkar bir
tınıya dönüşmüştü. Hasan durumu tekrar kendi lehine çevirmeliydi ancak ne
söylemesi gerektiğini bir an kestiremedi. “Başka bir şey yoksa sıradaki
müşterimiz ile ilgilenmeliyim” eyvah dedi Hasan ya şimdi söze girmeliydi ya da
bu konuşma burda sonlanacaktı. “çok teşekkür ederim inanın bana bu benim için
çok önemli, şule hanım sizi zor durumda bırakmak istemem” görevlinin boynunda
asılı kimlikten çektiği kopyayı kullanarak ismiyle hitap etmenin yeniden
yakınlaşma kurmak için faydalı olacağını
düşündü. Şimdi tam sırası dedi içinden ve “geçen hafta geçirdiğim trafik
kazasında eşimi kaybettim” kısa bir süre duraklayarak görevlinin içindeki acıma
duygusunun olgunlaşmasını bekledi. “inanın benim için verdiğiniz bu bilgiler
çok önemli”
“üzgünüm, ama yapabileceğim”
görevlinin savunmaya geçtiğini fark ederek sözünü yarım kesti “evi terkeden
kızımızı bulmak için amerikaya gitmişim” eğer buna da inanırsa her soruma cevap
verecek diye geçirdi içinden.
“bakın gitmişim diyorum çünkü
hafızamı tamamen kaybettim Şule hanım”. Görevlinin gardı düşmüştü. “eminim
türkiyeden amerikaya gidiş biletimi de dönüş ile birlikte almışımdır, sizden
ricam bu bilgiyi teyit etmeniz”
Görevli etrafına bakınıp çalışma
arkadaşlarının ya da süpervizörünün onu izleyip izlemediğini kontrol etti. Ve
tekrar bilgisayar ekranından araştırma yapmaya başladı. 2 dakikalık bekleme
süresi 2 yıl gibi gelmişti Hasan ‘a. Buradan alacağı bir bilgi önemli bir
başlangıç olacaktı. Görevli yine etrafını kontrol etti ve sesini iyice
alçaltarak “bakın Hasan bey gidiş biletiniz ile ilgili herhangi bir bilgiye
ulaşamadım belki başka bir havayolu firmasından almışsınızdır”. Hasan kadının
yüzündeki gerginlikten bir şeyler bildiğini farketti. “Şule hanım, belki hiç
bir şey hatırlamıyorum ancak THY dan başka bir havayolu şirketine
güvenmeyeceğimden nerdeyse eminim”
Görevli yarım saniye kadar
düşündü, Hasan, kadının olasılıkları tahlil ettiğini eğer duyguları, mantığına
galip gelirse ekranda yazılanları onunla paylaşacağını biliyordu. Başını hafifçe yana eğip dudaklarını büktü. Gözü
kadının dudaklarına kilitlenmişti. “pekala” dedi kadın belki işimden olucam ama
neyse” işte geliyor diye geçirdi içinden. “dönüş biletinizin bedeli peşin
olarak ödenmiş” sesi nerdeyse fısıltı halinde çıkıyordu ve Hasan iyice
görevliye yanaşmıştı. “ancak” yine durdu kadın “ancak bişey farkettim size ait
gidiş bileti yok ama aynı anda Ali Şimşek adına newyorka gidiş bileti alınmış
ve iki biletin bedeli birlikte nakit olarak ödenmiş” Kalbi nerdeyse duracaktı
fakat buna rağmen sorulması en mantıklı soruyu sordu “peki biletlerin ödemesini
yapan kişi belli mi?”
Taksim gezi parkının
merdivenlerini çıkarken, düşmanca duygular içine girdiğini hissetti. Burada
kötü bir şeyler yaşamış olmalıydı. Ama bu duygularının kime karşı ya da neye
karşı olduğu konusunda hiçbir fikri yoktu. Serin bir ağaç gölgesi bulup
altındaki banka oturdu. Burnundan derin nefesler alıp stresini ve kan basıncını
azaltmaya çalışıyordu. “Ali Şimşek, kim bu adam?” Eğer Ali Şimşek ‘i bulursa
bütün sorularının cevaplanabileceğini hayal etti. Akıllı telefonunu eline alıp,
tırnak içinde Ali Şimşek yazdı. Yaklaşık 2 milyon sonuç döngüsü oluşmuştu. İlk
çıkan facebook profilini tıkladı profil fotoğrafında 15 yaşlarında bir ergen
saçlarını jöle ile havaya kaldırmış ve kollarını göğsünde birleştirmiş şekilde
arzı endam ediyordu. 2. Linkteki porfil resminde adamın bebeği olduğuna kaanat
ettiği kız çocuğu fotoğrafı, bir diğerinde Fenerbahçe logosu. “Samanlıkta iğne
aramaktan bile zor” sesi karamsarlık yüklü bir şekilde çıkmıştı. Buradan bir
sonuç alamayacağını anlayarak oturduğu banktan kalktı. Bilet paralarını
ödeyenin kim olduğu belli değildi, zira görevli nakit ödemelerde ödeme kaydı
tutulamadığını söylemişti. Elinde olan veriler Newyork, boston ve Ali ŞİMŞEK
isminden ibaretti.
“kimsin sen, sen kimsin sen he
kimsin” irkilerek arkasını döndüğünde saçları ve sakalları pislikten birbirine
yapışmış elindeki şarap şişesiyle konuşan evsizi gördü. “Ben kimim, sen kimsin, biz kimiz belki de
sen bensin ben de sen” birden aklına Anna Freud geldi Hasan ‘ın. Ben ve savunma
mekanizmaları. Evet okuduğu bir kitaptı bu. Bir akıl hastalığı olup olmadığını
düşündü. Belki şizofren (çoklu kişilik bozukluğu) ya da border line. Belki de Ali ŞİMŞEK benim diğer kişiliğim
diye gülümsedi. Ve o anda fark etti “evet Ali ŞİMŞEK” ben olmalıyım. Ali ŞİMEK
olarak Amerikaya gittim ve Hasan olarak geri döndüm” Sonra kendi tezine kendi
çomak soktu “peki ama niye?”
Tekrar Şule isimli görevlinin
karşısındaydı. Ona çok yardımcı olduğu için uçak biletini de ondan almanın
kibarlık olacağını ve belki prim kazanmasını sağlayacağını düşündü. “henüz
hasta iken bu yolculuk sizin için tehlikeli değil mi?” anaç bir tonda
söylemişti Şule bunları. “doktorum geçmişime ait bir şeyler bulmam konusunda
beni teşvik ediyor maalesef türkiye de hiçbir yakınıma ulaşılamadı”
“peki o zaman, ödeme nasıl olacak
hasan bey” Şule hanım satış yapmanın keyfini sürüyordu çünkü Hasan 1. Sınıf
bilet almak istemişti. “yine peşin” dedi hasan, “yine mi?”
Satış görevlisi Hasanın kafasının
karışık olduğundan nerdeyse emindi “ 19 haziran Çarşamba günü saat 5:30 ‘da
Atatürk Havalimanından Newyork yönüne 1. Sınıf uçak biletiniz bedeli 1850 TL
kesiyorum onaylıyor musunuz”
“evet” dedi hasan. Amerikaya gidiyor olmak garip bir
heyecan duygusu oluşturmuştu beyninde.
6. BÖLÜM
Uçak biletini aldıktan sonra bir süre istiklal caddesinde
dolaştı. Havanın güzel olduğu bir günde istiklal caddesinin boş olmasını
beklemek saftilik olurdu diye geçirdi aklından. Yürümek için bir boşluk bulmak
çok zordu. Her milletten ve her türlü yaşam formundan insan vardı sanki. Bütün
dünyanın küçük bir örneklemi gibi dedi içinden gülümseyerek. Belki de bu
renklilikti hayatı güzel kılan. Ama aynı zamanda tüm savaşların ve tüm katliamların
nedeniydi de. Farklı din ve farklı ırktan olmak ve bu din ve ırkların bir
diğerine yaşam hakkı tanımıyor olması.
Tramway ın kullakları iğneleyen
zil sesiyle irkilerek rayların ortasından gittiğini farketti. O kadar
kalabalıktı ki yürüdüğü yolda raylarının olduğunu fark etmemişti bile.
Galatasaraya gelmeden hemen önce istiklal caddesinin tünele doğru
istikametindeki sol tarafında ev yemekleri yapan büyük restuaranta girdi. Yemek
kokularını alır almaz ne kadar acıktığını anladı midesinden gelen gurultuyla
birlikte. Kendi yemeğini alarak oturduğun self servis tarzında bir resturaunt
olduğunu görünce kendini yemekhane sırasında beklerken üniversite yıllarında
olduğunu varsaydığı görüntü canlandı zihninde belli belirsiz. Yemek boyunca,
yemakhane sırasında kendini gördüğü o görüntüyü tekrar zihninde canlandırmak
için çok çabaladı. Sanki bir fotoğraf karesi gibiydi, siyah beyaz ve hareketsiz
bir görüntü. Metal bir tezgah arkasında
beyaz önlükler içinde üç görevli yemek dağıtıyordu, sırada bekleyenler in
üzerindeki kıyafet renklerini ayırt edemiyordu ya da herkes aynı renk
giyinmişti.
Yemek sonrası istiklal caddesinin
kalabalığı içinde yürümeye çabalarken kafein ihtiyacı yeniden nüksetti. Bu
sefer espresso yerine filtre kahvesini paket olarak alıp tünele doğru yürümeyi
yeğledi. Yerde bağdaş kurmuş gitar çalan gencin önündeki enstrüman kutusunun
içine para üstü olarak verilen
bozuklukları bıraktı. Çocuğun yüzündeki gülümseme bir an olsun içini
rahatlatmıştı. Taksime adını veren elektrik dağıtımının yapıldığı meydanda bir
hareketliliğin olduğunu görenler o yöne doğru bakıp koşuşturmaya başlamışlardı.
Birden Hasan da o yöne doğru hızlı adımlarla seyirtti. Polis müdahelesi
olduğunu görünce şaşırmadı. Yine birşeylere kızmış genç bir grup istiklal
caddesinde yürümek istemiş, polis buna müsaade vermemişti.
“pis herifler hergün ülkeyi
karıştırmak için yeni bir bahane bulmakta zorlanmıyorlar” kendi kendine
söylediği bu sözü duyunca irkildi. Nedense taraf olmuştu. Oysa eylemci
gençlerin ne istediğini bilmiyordu bile. Sadece kızmıştı, nedensiz, bilmeden.
Kamplaşma böyle birşeydi. Taraflar birbirini dinlemeye bile tenezzül etmez,
Sadece düşmanlık duyardı. Her kesimin bir diğerine düşman olmak için haklı
gerekçeleri her daim hazırdı sanki. Polis göz altılara başlamıştı, onlarca
polis 3-5 genci yerde sürükleyerek götürüyor iken istemesine rağmen bu gençlere
acıyamadı.
Yolculuğa
çıkmadan önceki 2 gün boyunca İstanbul içinde dolaşıp durdu. Birinci gün
Kadıköy bostancı Üsküdar, ertesi gün Bakırköy Yeşilköy Florya. Denize yakın olmak
ve iyot kokusu solumak rahatlatıcı bir etkiye sahipti. Vakit öldürdüğü yerleri
bu nedenle seçmiş olmalıydı. Yola çıkmadan önceki öğleden sonra, ülkede tamamı
yerli sermayeli son özel bankanın Bakırköy deki şubesine gitti. Elindeki banka
kasa anahtarının buraya ait olduğu yazıyordu. Görevli ile birlikte kasaların
bulunduğu bölüme indiler ve kasayı çıkararak görevli Hasan ‘ı yalnız bıraktı.
İlk gün dolabı açarken yaşadığı heyecanı yaşamıyordu ama yine de merak
heyecanını tetiklemişti. Kapağı kaldırdığında Kasa da yalnızca para olduğunu
gördü. Her birinin üzerinde 100 bin dolar yazılı bantlara sarılmış tam 10 adet
deste. 1 milyon dolar diye geçirdi içinden. Bu para neyin nesiydi ya da neyin
karşılığında ona verilmişti. Bu büyüklükte bir miktarın helal para olmayacağına
emindi ama şuan bunu düşünecek zaman
değildi. Amerika’da ihtiyaç duyacağı birer desteyi ceketin sağ ve sol iç
ceplerine yerleştirdi.
X-ray den geçerken amerikada
silaha ihtiyaç duyup duymayacağını merak etmişti ama ihtiyacı olacaksa bile havalimanındaki
güvenlikten silahla geçmenin mümkün olmayacağını düşündüğü için zaten yanına
alamamıştı.
Bir saat sonra havalanması
planlanan uçağa binmek için vip bekleme salonunun deri koltuklarında günlük
gazetelere göz atıyordu. Gazeteler tek bir elden çıkmışçasına manşetler
atmıştı. Ülke gündemi hayli gergin diye geçirdi içinden. Oysa bekleme
salonundakiler içki, kahve yudumluyor keyifle sohbet ediyorlardı ve içlerinden
en az bir ikisi bürokrat veya milletvekili olmalıydı. Vip bekleme salonlarında
yüksek mevkiden birileri her daim görülürdü. Bu adamlar bu ülkede yaşamıyor
olmalı dedi sırıtırak.
“afedersiniz anlayamadım” az
önceki kelimeler sesli olarak dökülmüştü Hasan ın dudaklarından. Birbirine
sırtı dönük koltukların ters tarafında bulunan genç ve güzel kadın Hasan ‘ın
kendiyle konuşmaya çalıştığını sanmıştı. “özür dilerim kendi kendime
konuşuyordum”
“önemli değil” dedi genç kadın.
“madem okumanızı böldüm, size bir şey sormama izin verir misiniz?” Hasan
konuşmaya susamıştı. Kimle ya da ne konuştuğunun hiç önemi yoktu. Çünkü sessiz
kaldığı dönemlerde beyni sürekli içinde bulunduğu durumla ilgili senaryolar
üretiyordu. Ve ondan kurtulmanın en güzel yanı biriyle ya da kimseyi bulamazsa
kendi kendiyle konuşmaktı.
“uzun süredir ülke dışındaydım.
İşlerimin yoğunluğu nedeniyle de ülke gündemini pek takip edemedim, şimdi
gazetelere bakıyorum da ülkede büyük bir siyasi ve toplumsal kaos var gibi”
Genç kadın gülümsedi “sanırım
uzun bir süredir uzaklardasınız” hasan gülümseyerek onayladı.
“ülkede siyaset temelli bir
sosyal bir ayrışma oluştu, iktidar partisi taraftarları ile siyasi görüşleri ne
olursa olsun ona karşı olanlar siyaseten cepheleştiler. Hergün yeni bir gündem
ile uyanıyor türkiye, işin ilginç tarafı farklı siyasi düşüncede olanlar, yani
geçmişte birbirlerine muhalif olanlar şimdi iktidar partisine karşı bir araya
gelmiş gibiler” hasan aç bir kurt misali hazmetmeye çalışıyordu duyduklarını.
Genç kızın bir anlık sessizliğinden yararlanarak “sanırım gazeteler pek
ayrışmamış, hepsi aynı tarafta görünüyor” sehpanın üzerindeki gazeteleri
gösteriyordu hasan.
Genç kız yine güldü “maalesef
kamplaşmanın oluşmasında bu da önemli bir sorun, burada gördüğünüz gazeteler
iktidara yakın gazeteler ve özellikle seçilip konuluyor, muhalif basın buralara
giremiyor”
“nasıl yani” dedi hasan şaşırarak
“burası Türk hava yollarının işlettiği bir bekleme salonu iktidarla ne ilgisi
olabilir ki” gerçekten şaşırmıştı Hasan.
“aslında, olaya o tarafın gözüyle
bakarsanız bu harekete meşru bir dayanak bulmak mümkün. Zira muhalif gazeteler
çoğu zaman ölçüsüz davranıyor”
“ancak bu yine de özgür basının
sansürlenmesi anlamına gelmez mi?” hasan sinirlendiğini fark etti.
“elbette. Bakın şöyle özetliyim
iktidara taraf olanlar iktidarın yaptığı her şeyi sorgusuz sualsiz destekliyor.
Diğer taraftakilerde aynı şekilde sorgusuz sualsiz eleştirebiliyor”
“tam bir cepheleşme durumu yani,
çok tehlikeli değil mi?”
“aslında daha o safhaya gelmedik
ve ben kendi adıma geleceğini de düşünmüyorum Hegel ‘in diyalektik metodundaki
tez-antitez-sentez dönemindeyiz. Sadece ülke şuan ikinci aşamada. Üçüncü
aşamaya geldiğimizde sağlıklı bir sosyal yapı ve siyasal hayatımız olacak gibi
görünüyor”
Hasanın gözlerinden bir şeyler
geçtiğini gören genç kız “özür dilerim sanırım biraz teknik açıkladım, mesleki
hastalık”
“rica ederim çok iyi anladım.
Hegel ‘i ve diyalektik metodu bilirim. Sadece şaşırdım. Kurduğunuz bir cümle
ile ülkenin 80 yıllık geçmişini özetlediniz ve hatta gelecek 80 yılına ilişkin
bir tespitte bulundunuz. Yalnızca özümsemeye çalışıyorum. Bu birikimi neye
borçlusunuz merak ettim doğrusu”
Kız mahcup olmuştu ama duydukları
akademik egosunu okşamıyor değildi “özür dilerim kendimi tanıtmadım adım
Meltem, ODTÜ de öğretim görevlisiyim, New York şehir üniversitesinde Doktora
yapıyorum ve aynı zamanda misafir öğretim görevlisi olarak çalışıyorum”
“rica ederim aslında benim hatam
balıklama konuya daldım. Hasan KAYA, bu aralar serbest çalışıyorum. Ve sanırım
aynı uçakta olacağız.”
Sonrasında filtre kahve
makinesinden aldığı yeni demlenmiş koca birer kupa kahveyi yudumlarken havadan
sudan konuştular. Hafızasını kaybetmesi sonucu unuttuğu her şeyi yeniden
öğrenmeliydi, siyasetten sanata, spordan edebiyata yarım saate yakın aklına
gelen tüm soruları sordu ve Meltem bir öğretmen sabrıyla Hasanın kaçırdığını
düşündüğü şeyleri anlatmaya gayret etti.
Aslında Meltem’ de çok keyif
almıştı bu sohbetten. Karşısındaki adam 5 yaşında çocuk gibi durmadan sorular
soruyordu ama soruların cevabını bir yetişkine vermenin rahatlığı ile hareket
edebiliyordu. Doğru kelimeleri seçmek için zorlanmadı. Hasan ‘ın iyi eğitim
görmüş ve kendini yetiştirmiş biri olduğu belliydi. Sadece hayatının son on
yılını Guatemala hapishanesinde geçirmiş bir yükümlü misali dünya da ve Türkiye
de olup bitenden habersiz yaşamıştı.
Hasan, Uçağa bindiğinde 1 sınıf
bölümüne geçti ve oturdu ama kendini çok yalnız hissetti. Uçak daha
havalanmadan -rica minnet- kabin görevlisinden Meltem in yanında bulunan yolcu
ile yerlerinin değiştirilmesini kabul ettirdi. Kendisiyle yer değiştirmeyi
kabul eden adam halinden çok memnundu. Meltem hasan ‘ı görünce uzun bir
yolculuk olacağa benziyor diye geçirdi aklından. Oysa bilinçaltında duyguları
sevinçle birbirini kucaklamıştı.
Meltem ‘in hafif bir uykuya
daldığını görünce rahatsız etmeden onun önünde bulunan dergiyi alarak karıştırmaya
başladı. Pilot Türk Hava sahasından ayrıldıklarını anons ettiğinde Popüler
Bilim dergisinin Haziran sayısındaki kapak konusu 10 harika uzay projesi isimli
makaleyi okuyordu. Dergiyi kucağına bırakıp hafifçe gözlerini kapadı. İnsanoğlu
yıllardır uzay denilen bilinmezin şifrelerini çözmek için milyarca dolar para
harcadı diye geçirdi aklından. Oysa daha içinde yaşadığımız dünyanın tüm
gizemlerini çözmemişken bütün enerjinin uzaya harcanması fikri hep garip
gelmişti Hasan’a. Meltem uyanık olsaydı yeni bir tartışma konumuz olurdu diye
gülümserken istemsizce uyku haline geçiş yaptı.
Pilotun Macaristan üzerinde
olduklarını ilettiği yeni anonsu ile uyandı. Bir an nerde olduğunu
anlayamayarak yerinde sıçradı. “iyi misin?” soruyu soran güzel kadını tanıyordu.
“sanırım kötü bir rüya” zoraki gülümsemeye çalıştı. Birkaç saniye sonra kendine
geldiğinde acıktığını hissetti.
“hostesi çağırıp yiyecek bir
şeyler almayı düşünüyorum, ne dersin?”
“benim daha iyi bir fikrim var,
yemekler benden ama kahveye karışmam” Meltem bacakları arasındaki sırt
çantasından orta boy bir saklama kabı çıkarıp kapağını açtı.
“hazır gıdalardan nefret ederim,
ama börek açmayı hala öğrenemedim” Hasan kendi esprisine gülerken Hostesi
çağırmak için ikaz düğmesine bastı.
“Annem hala bir çocukmuşum gibi
davranıyor, elinden gelse koca bir koli ile yollayacaktı beni Amerika’ya.
Hâlbuki koli ne kadar büyük olursa olsun birkaç güne dondurulmuş gıdalara
mecbur olacağım. Yani bir öğün eksik, bir öğün fazla. Ama anne yüreği işte”
meltem çantasının ön gözünden çıkardığı peçeteye özenle sararak bir dilim
böreği Hasan’a uzattı.
“nasıl yardımcı olabilirim”
hostesin sesi son derece kibar çıkmıştı. Bir kahve ve bir çay ısmarlayarak
Melteme döndü.
“Üzgünüm kahve konusunda seni
yalnız bırakmak zorundayım, kafein keyfimi çözünebilir hazır kahve ile heba
edemiyorum”
“ilginç” meltem sesinde soru
işareti vardı “bu tür kahvelerin bir zararı olduğunu duymamıştım, aman annem de
duymasın”
“aslında ben de zararlı
olduklarına yönelik bir şey duymadım. Ama bir kere çekirdekten taze çekilmiş kahve
tadına aşina olunca instant adı verilen bu tarz hazır kahveler pek bir yavan
geliyor” Hasan kendisiyle ilgili emin olduğu tek konunun kahve konusundaki
takıntısı olduğunu hatırlayınca gülümsedi.
“aradaki fark nedir, yani hazır
kahveler de çekirdekten yapılmıyor mu?”
Hasan anlatacak bir şeyleri
olmasından mutluluk duyarak gururla başladı söze “instant kahveler kahve
çekirdeklerinin kaynatılması sonucu yüzeyde oluşan köpüklerin kurutulmasından
elde ediliyormuş, muş diyorum çünkü ben de başkalarının yalancısıyım” hasan
böreğinden bir lokma ısırmak üzereydi ki “köpükten mi, bu kulağa çok kötü
geliyor” Hasan börekten hala bir ısırık alamamıştı. “aslında kahvenin suda
erimediğini düşünürsek galiba haklısın” meltem tamamlamıştı kendi cümlesini,
Hasan bir kez daha böreği ağzına götürüyordu ki Meltem yine girdi araya,
“peki, Türk Kahvesinin olayı
nedir?”
“öncelikle Türk Kahvesi diye bir
şey yok, bu bir pişirme yöntemi, yani kahveyi Türk usulü pişirme yöntemi
diyebiliriz” meltem Hasanı konuşturuyordu ama kendisi yemekten geri durmuyordu.
“kahve çekirdeklerinin farklı
kalınlıklarda çekildiğini biliyorum. Örneğin filtre kahve için orta kalınlıkla
çekiliyor, espresso ve onun türevleri içinse daha ince olarak çekiliyor, Türk
Kahvesi ise bundan bile daha ince çekiliyor ve iki kere kavruluyor”
“yani çifte kavrulmuş” meltem
ağzı dolu bir şekilde konuşmuştu. Meltemin bu halini görünce Hasan aralarındaki
samimiyetin artmış olduğunu düşünerek içten içe sevinmeye başladı. “ee böreği
yemiyorsun hala, yoksa” meltem yaramaz çocuk gibi davrandığını düşünüp bir an
utandı.
“fırsat verseydin yiyecektim”
kahkahalarını bölen hostes olmuştu. Kahveyi ve çayı bırakarak afiyet olsun
dilekleri ile ayrıldı yanlarından.
Sessizlikten istifade böreği
ağzına götürdü Hasan. Ve tam o anda zihnin de yine bir anı canlandı. Elindeki
böreği ve çayı Meltem’e teslim edip onun meraklı bakışları altında hızla
tuvalete doğru yöneldi.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
GİRİŞ
Polisiye kurgu kısa öykü türündeki bu yazımda yer alan kişilerin ve olayların gerçek kişi ve olaylarla hiç bir ilgisi yoktur. iyi okumal...
-
Polisiye kurgu kısa öykü türündeki bu yazımda yer alan kişilerin ve olayların gerçek kişi ve olaylarla hiç bir ilgisi yoktur. iyi okumal...
-
Uçak biletini aldıktan sonra bir süre istiklal caddesinde dolaştı. Havanın güzel olduğu bir günde istiklal caddesinin boş olmasını beklemek...
-
Anjiyokatın takılı olduğu kolunda oluşan morluğun acısıyla uyandığında şafak sökmek üzereydi. Nerede olduğu ya da kim olduğu hakkında hi...